O książce: 1994 / Michael zmarł nagle i zupełnie na pewno, a gdy wróciła mu przytomność, od razu zorientował się, gdzie się znajduje. Trumna zachwiała się i przechyliła na ramionach czterech tragarzy, a ciało Michaela uderzyło w ciasne ściany. Początkowo leżał spokojnie, ponieważ nigdy nie jest wykluczone, że był to po prostu sen. Ale Michael usłyszał bardzo blisko śpiew księdza, skrzypienie żwiru pod nogami tragarzy i coś w rodzaju bicia dzwonów (to musiał być płacz Sandry) i wtedy wszystko zrozumiał. Myślał, że albo nie żyje, albo został wzięty za zmarłego. Wiedział, że przydarzyło się to innym ludziom i było całkiem prawdopodobne, jeśli nie naturalne, że przydarzyło się to Michaelowi Morganowi. A potem ogarnął go szaleńczy strach, że się udusi pod ziemią, walił pięściami w wieko trumny i krzyczał. Ale z jego ust nie wydobywał się żaden dźwięk, a uderzenia w wieko były zupełnie niesłyszalne. Zrozpaczony zaczął łajać i przeklinać żonę, a Sandra kontynuowała swą wykwintną żałobę po zmarłej. Kapłan intonował wszystko, co było wymagane, i surowo patrzył na chłopców, gdy zaczęli się powłóczyć. Tragarze przesuwali trumnę na ramionach tam i z powrotem. A Michael Morgan w milczeniu ubolewał nad swoim milczeniem. Potem nagle się uspokoił. Szalenie zmęczony, leżał teraz spokojnie i wiedział na pewno, że nie żyje.